ito ang trip

Kanina, para akong nakasakay sa roller coaster.

Mabilis tumakbo ang bus na sinakyan ko. Pero si Manong drayber, relaks na relaks lang.

Halos mapunit na ang mukha ko sa lakas ng hanging sinasalubong ko mula sa bintana.

Malas, dahil sira ang bintana ng napwestuhan ko. Hindi ko maisara.

Kadalasan, natutulog ako sa biyahe. Pero hindi sa pagkakataong ito.

Paulit ulit na sinasampal ng buhok ko ang pisngi ko, parang sinasabing, "Gumising ka, huwag na huwag kang matutulog dahil baka magising ka na lang sa impyerno!"

Hindi lang siguro ako ang aksidenteng nakapagdasal na sana ay makarating kami sa paroroonan nang ligtas.

Bad trip.

Huminto ang bus.

Sabay sabi ng drayber, "O, yung mga kinakabahan diyan, bumaba na."

oo nga

sabi ni Joey de Leon, masarap matulog kapag antok na antok ka na.

oo nga.

pero nakakabaliw kapag antok na antok ka na pero hindi ka pwedeng matulog, lalo na kung kailangan mo nang matulog pero hindi ka inaantok. nakakaiyak.

oo nga, sabi ni Joey de Leon.

>Sa entry na 'to, gusto ko lang magmura. Kasi asar na asar na ako sa buhay ko. Kapag pinipilit kong umayos, kusa namang gumugulo.

1. Trabaho.

Hindi na nga ako umaabsent, hindi na nga ako nalelate, napapagalitan pa rin. Bumabaha pa rin ng IR sa lamesa ko. Nauubos na lang ang tinta ng bolpen ko kakapirma sa mga tanginang IRs na yan!

Uwian kagabi, nakiusap sa akin yung katrabaho ko kung pwedeng i-punch out ko na lang yung timecard nya dahil nagmamadali sya pauwi. Dahil kaibigan ko naman sya, edi sige. Sinigurado ko namang malinis ang trabaho. Maayos kong isinauli ang timecard nya sa pwesto, pati na rin yung time card ko pagkatapos kong magpunch-out. Akala ko ok na.

Paglabas ko ng elevator, nakasalubong ko si dear-friend-making-pakisuyo-to-punch-out-her-time-card. At sa abot ng makakaya ng boses nya ay tinanong ba naman niya ako kung "na punch out mo na ba yung time card ko?" Boom. Yung Boss ko, nasa likod ko pala.

Shet! IR.

Tapos, kinabukasan, sa sama ng loob ko dahil may IR akong piniprint ng Boss ko eh napayuko ako't napapikit. Iniisip kung papaano ako babangon ulit at patutunayan sa Boss ko na hindi ako pasaway by nature. Dumaan naman yung isang Boss na Koreanong bwakanangshet yan, sleeping daw ako! Tangina talaga!

Fuck! IR.

2. Bahay

WTF?!? Lakas ng ulan. Papaano ako makakauwi nito. Walang payong, walang jacket. Pagdating ko sa pa sa bahay, malamang sermon na naman ang abot ko nito sa ermats ko. Shet. Bakit wala kang payong? Sigarilyo nakakabili ka, payong na kahit tig-singkwenta hindi ka makabili! Sinabi ko na kasi sa'yo na magdala ka ng jacket! Ahhh! Oh my Mother, please don't!

Tapos wala nang ulam.

3. Pag-ibig

Ito ang pinaka-what the fuck! sa buhay ko. Leche. Unrequited shit.


> Tanginang buhay to. Bwiset!

Fantastic Man

"Love doesn't walk away, people do."

Totoo.

Nakita ko kanina kung papaano nadurog ang puso ni Mico.

Fuck, pare. Durog na durog. More than what you can imagine, dude.

Hindi ko na matandaan talaga yung mga nangyari e. Kasi, tangina, may amats na ako nun e. Pero, ang natatandaan ko, sa kanya yung last shot.

Tapos umiyak siya. Tinanong ko kung bakit, sabi niya ganito: Fine, dude! sabi niya mahal din niya ako. Ako ang priority niya hindi 'yung career niya! Bullshit di'ba, pare? Sinabi niya yun e. Dude, pangit ba ako? Kung ayaw na niya, fine!

Sabi ko naman sa kanya: Tama na yan pare. Ang dami daming babae. Tangina, dude, let's get it on!

Pero umiiyak pa rin siya. Tapos tumayo siya. Akala ko susuka. Tapos tumayo siya sa may plant box. Sabi niya: Pare, ayoko na. Bahala na siya kung ayaw na niya. Tangina niya. Hindi na ako masasaktan, dude. Hindi na. Dahil ako si Fantastic Man.

Tapos natawa ako, sabi ko: Pare, si Fantastic Man, malaki tite!

Tapos tumayo na ako. Nagugutom na kasi ako nun. Nung papasok na ako, sasabihin ko sana: Mico, luto tayong pansit cant -

Ta's lumingon ako. Wala na si Mico.

Nahulog na.

Pare, kitang kita ko. Durog na durog. Dude, ikaw na, mula 9th floor.

Durog talaga. As in.

Ang masasabi ko lang, dude: Fuck you, Angel Locsin! Bitch!

Sa Cafe

kapag kinakantot ka ng malas, wala ka nang magagawa.

naranasan mo na 'yun, hindi ba?

oo, mapapamura ka nang malakas.

buti na lang hindi tayo mabubuntis.

papaano nga ba kung suwertehin ka? siguro, hindi mo na ako maaalala.

huwag mo akong tignan nang ganyan. para ka namang nakakaloko e.

sagutin mo, makakalimutan mo ba ako?

kung isang daan at pitumpu't tatlong milyon, mapanalunan mo? o mapulot?

alam ko na, dadalhin mo ang syota mo sa ibang bansa. kakain kayo ng pinakamasasarap na pagkain sa buong mundo. ipaparebond mo ang buhok niya. bibili ka ng bahay, kotse, tsaka magagarang damit.

at magkakantutan kayo maghapon, magdamag.

stir! pag-aaralin mo ang kapatid mo? e tapos na 'yun sa kolehiyo a? ibibigay mo sa pamilya mo?

tapos bibigyan mo ako ng balat na sapatos?

huwag mo nga ako lokohin.

o, bakit mo ako nginingitian nang ganyan?

tangina.

kanina ko pa gustong sabihin sa'yo na kinakalyo na ang kaliwang kamay ko,

sa pagkatok sa kahoy

tuwing maiisip kong baka hindi mo ako gusto.

elehiya

Limang bala. Sinigurado na.

Sa may tapat ng Jollibee, sa Tandang Sora.

"Putanginang mga pulis 'yan! Mga hudas ang mga putangina!" sabay takbo.

Pagdating sa East Avenue Medical Hospital, dead on arrival na siya.

Hindi ko alam kung saan ko dadalhin ng hinagpis ko sa pagkamatay ni Pabs.

Iisang larawan lang ang natirang katibayan na naging masaya kaming dalawa sa piling ng isa't isa. Hindi man iyon makulay, pero sapat na sa akin ang makitang nakangiti siya.

Nasa burol ang tunay niyang asawa't kambal niyang mga anak. Kumpleto ang mga kamag-anak niyang nagmamahal sa kanya.

"Kape, mayroon bang kape? Meron din bang juice?"

Pinipilit ngumiti. Para pigilan ang nangingilid na luha.

Tama si Pabs. Kadalasan, mas napapaiyak tayo, sa harap ng ibang tao, sa pinakamababaw na dahilan. Iyon ang pagiging mahina.

Hindi pa ito ang huli. Ililibing pa siya. Doon na siguro ako iiyak.

Kapag inaalala ko ang mga nangyari, natatawa ako.

Pero tiyak kong hindi iyon biro.

"Inabangan na talaga siya ano? Hindi na nakatakbo."

Si Pabs ang nagturo sa akin lumakad nang mabilis - hindi tayo hihintayin ng oras Maya, kaya bilisan mo maglakad. Pero hindi kailangan tumakbo nang matulin. Sabi niya, makakarating rin naman sa paroroonan nang hindi pagod. Kailangan lang sabayan ng mga paa ang pagkampay ng mga kamay ng orasan para makarating sa tamang oras, kung hindi mahuhuli ka kahit magmadali ka pa.

"Bata pa, 29 anyos lang. Sa bagay, ganoon nga siguro talaga, kapag oras mo na, wala ka nang magagawa."

Totoo. Nakakatawa ang mga pangyayari. Pero kahit kailan naman walang nakaaaliw na biro ang tadhana.

"Parang natutulog lang ano? Dagdagan pa ninyo ng sisiw para makunsensya ang gumawa nito sa kanya nang todo-todo. Tiyak, hindi makakatulog iyon."

Papaano ko ibubulong kay Pabs na hindi ko katatamaran ang pag-iisip sa kanya. Mula sa paggising hanggang sa pagtulog. Papaano pa niya malalaman.

Naririto na ako. Dito lang ako. Sasabay ako sa pagkampay ng mga kamay ng orasan para makarating ako sa tamang oras. Magkikita kami. Sa tagpuan namin tuwing tag-ulan. Para pagdating ng tag-init, magiiba na ang ihip ng hangin.

"O, papaano aalis na ako. Heto ang kaunting halaga, makakatulong rin ito kahit papaano. Kung may maitutulong pa ako i-text na lang po ninyo ako: 0917-101-MAYA. Balitaan niyo ako."

unang hirit

ito na siguro ang pangalawa sa malawak na espasyo na pwede kong pagsulatan, sunod sa papel.

hindi pa nga siguro ako handa para dito. ito ang una kong entry at mahiyain pa ako.

pero baka bukas, o sa mga susunod na pagkakataon, mabawasan ang pagkamahiyain ko. baka may masabi na akong mas maganda.

kumakanta ako habang nagsusulat nito. dahil malungkot ako. sa tingin ko, isa iyon sa napakaraming dahilan kung bakit nagsusulat ang karamihan sa mga tulad nito: blogs.

pero hindi na ako mandadamay ng iba sa kalungkutan ko - sa lovelife, sa pera, sa pamilya (kapag hindi iyan ang mga problema mo, pakamatay ka na..hahahaha..biro lang..isang matinding biro).

lalala..because i'd still say yes to you again, my darlin' for you i'll do it over and over again...